Σ΄ΑΓΑΠΑΩ...

Tόσο η νύχτα , τοσο η βοή στον άνεμο
τόσο η στάλα στον αέρα , τόσο η σιγαλιά
τριγύρω η θάλασσα δεσποτική
καμάρα τ'ουρανού με τ'άστρα.
Tόσο η ελάχιστή σου αναπνοή
που πια δεν έχω τίποτα άλλο
Μες τους τέσσερις τοίχους , το ταβάνι , το πάτωμα
Να φωνάζω από εσένα και να με χτυπά η φωνή μου
Να μυρίζω από εσένα και ν'αγριεύουν οι άνθρωποι
Eπειδή το αδοκίμαστο και το απ'αλλού φερμένο
δεν τ'αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ'ακούς?
Είναι νωρίς ακόμη μες τον κόσμο αυτόν αγάπη μου
να μιλώ για σένα και για μένα.
Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν, μ' ακούς?
Δεν έχουν εξημερωθεί τα τέρατα, μ' ακούς?
Το χαμένο μου το αίμα και το μυτερό, μ' ακούς?
μαχαίρι, σαν κριάρι που τρέχει μες τους ουρανούς
και των άστρων τους κλώνους τσακίζει, μ' ακούς?
Είμαι εγώ, μ' ακούς?
Σ' αγαπαώ, μ' ακούς?
Σε κρατώ και σε πάω και σου φορώ
το λευκό νυφικό της Οφηλίας, μ' ακούς?
Που μ' αφήνεις? Πού πας και ποιός, μ' ακούς?
Σου κρατεί το χέρι πάνω απ' τους κατακλυσμούς?
Οι πελώριες λιανές και των ηφαιστείων οι λαβές
θα 'ρθει μια μέρα, μ' ακούς?
Να μας θάψουν και χιλιάδες ύστερα χρόνοι
λαμπερά θα μας κάνουν πετρώματα, μ' ακούς?
Να γυαλίσει επάνω τους η απονιά, μ' ακούς?
των ανθρώπων
και χιλιάδες κομμάτια να μας ρίξει στα νερά ένα-ένα,
μ' ακούς?
Τα πικρά μου βότσαλα μετρώ, μ' ακούς?
Κι είναι ο χρόνος μια μεγάλη εκκλησία, μ' ακούς?
Όπου κάποτε οι φιγούρες Των Άγιων
βγάζουν δάκρυ αληθινό, μ' ακούς?
Οι καμπάνες ανοίγουν αψηλά, μ' ακούς?
Ενα πέρασμα βαθύ να περάσω.
Περιμένουν οι άγγελοι με κεριά και νεκρώσιμους ψαλμούς.
Πουθενά δεν πάω, μ' ακούς?
Ή κανείς ή κι οι δυό μαζί, μ' ακούς?
Το λουλούδι αυτό της καταιγίδας και μ' ακούς?
Της αγάπης
Μια για πάντα το κόψαμε
και δεν γίνεται ν'ανθίσει αλλιώς, μ' ακούς?
Σ' άλλη γη, σ' άλλο αστέρι, μ' ακούς?
Δεν υπάρχει το χώμα, δεν υπάρχει ο αέρας
που αγγίξαμε ο ίδιος, μ' ακούς?
Και κανείς κηπουρός δεν ευτύχησε σ' άλλους καιρούς
από τόσο χειμώνα κι από τόσους βοριάδες, μ' ακούς?
Να τινάξει λουλούδι, μονο εμείς, μ' ακούς?
Μες τη μέση της θάλασσας,
από το μόνο θέλημα της αγάπης, μ' ακούς?
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί, μ' ακούς?
Με σπηλιές και με κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς.
Άκου... άκου...
Ποιός μιλεί στα νερά και ποιός κλαίει? Ακούς?
Ποιός γυρεύει τον άλλον, ποιός φωνάζει? Ακούς?
Ειμ' εγώ που φωνάζω κι ειμ' εγώ που κλαίω, μ' ακούς?
Σ' αγαπάω, Tόσο η νύχτα , τοσο η βοή στον άνεμο
τόσο η στάλα στον αέρα , τόσο η σιγαλιά
τριγύρω η θάλασσα δεσποτική
καμάρα τ'ουρανού με τ'άστρα.
Tόσο η ελάχιστή σου αναπνοή
που πια δεν έχω τίποτα άλλο
Μες τους τέσσερις τοίχους , το ταβάνι , το πάτωμα
Να φωνάζω από εσένα και να με χτυπά η φωνή μου
Να μυρίζω από εσένα και ν'αγριεύουν οι άνθρωποι
Eπειδή το αδοκίμαστο και το απ'αλλού φερμένο
δεν τ'αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ'ακούς?
Είναι νωρίς ακόμη μες τον κόσμο αυτόν αγάπη μου
να μιλώ για σένα και για μένα.
Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν, μ' ακούς?
Δεν έχουν εξημερωθεί τα τέρατα, μ' ακούς?
Το χαμένο μου το αίμα και το μυτερό, μ' ακούς?
μαχαίρι, σαν κριάρι που τρέχει μες τους ουρανούς
και των άστρων τους κλώνους τσακίζει, μ' ακούς?
Είμαι εγώ, μ' ακούς?
Σ' αγαπαώ, μ' ακούς?
Σε κρατώ και σε πάω και σου φορώ
το λευκό νυφικό της Οφηλίας, μ' ακούς?
Που μ' αφήνεις? Πού πας και ποιός, μ' ακούς?
Σου κρατεί το χέρι πάνω απ' τους κατακλυσμούς?
Οι πελώριες λιανές και των ηφαιστείων οι λαβές
θα 'ρθει μια μέρα, μ' ακούς?
Να μας θάψουν και χιλιάδες ύστερα χρόνοι
λαμπερά θα μας κάνουν πετρώματα, μ' ακούς?
Να γυαλίσει επάνω τους η απονιά, μ' ακούς?
των ανθρώπων
και χιλιάδες κομμάτια να μας ρίξει στα νερά ένα-ένα,
μ' ακούς?
Τα πικρά μου βότσαλα μετρώ, μ' ακούς?
Κι είναι ο χρόνος μια μεγάλη εκκλησία, μ' ακούς?
Όπου κάποτε οι φιγούρες Των Άγιων
βγάζουν δάκρυ αληθινό, μ' ακούς?
Οι καμπάνες ανοίγουν αψηλά, μ' ακούς?
Ενα πέρασμα βαθύ να περάσω.
Περιμένουν οι άγγελοι με κεριά και νεκρώσιμους ψαλμούς.
Πουθενά δεν πάω, μ' ακούς?
Ή κανείς ή κι οι δυό μαζί, μ' ακούς?
Το λουλούδι αυτό της καταιγίδας και μ' ακούς?
Της αγάπης
Μια για πάντα το κόψαμε
και δεν γίνεται ν'ανθίσει αλλιώς, μ' ακούς?
Σ' άλλη γη, σ' άλλο αστέρι, μ' ακούς?
Δεν υπάρχει το χώμα, δεν υπάρχει ο αέρας
που αγγίξαμε ο ίδιος, μ' ακούς?
Και κανείς κηπουρός δεν ευτύχησε σ' άλλους καιρούς
από τόσο χειμώνα κι από τόσους βοριάδες, μ' ακούς?
Να τινάξει λουλούδι, μονο εμείς, μ' ακούς?
Μες τη μέση της θάλασσας,
από το μόνο θέλημα της αγάπης, μ' ακούς?
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί, μ' ακούς?
Με σπηλιές και με κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς.
Άκου... άκου...
Ποιός μιλεί στα νερά και ποιός κλαίει? Ακούς?
Ποιός γυρεύει τον άλλον, ποιός φωνάζει? Ακούς?
Ειμ' εγώ που φωνάζω κι ειμ' εγώ που κλαίω, μ' ακούς?
Σ' αγαπάω, Σ΄ΑΓΑΠΑΩ... Μ' ΑΚΟΥΣ?????? Μ' ΑΚΟΥΣ??????